Afscheid van een polder

‘Het wordt mooi,’ zegden experts de afgelopen dagen in de media bij het definitieve onder water zetten van de Hedwigepolder en Prosperpolder – samen 465 hectare van de vruchtbaarste klei in Europa. Op zo’n moment past het ook om nog even stil te staan bij al het moois dat was en verdween. Vele tientallen pachters en eigenaars werden onteigend en een twintigtal huizen en hoeves werden gesloopt, waarbij enkele historische boerderijen. Vol emotie stond Felix, een alom gerespecteerde, geëngageerde polderboer, gisteren naar de overstroomde plek van zijn historische Antoniushoeve te kijken (foto). Zijn familie, die er generatieslang boerde, ziet het als ‘een aanslag’ op het platteland. En veel andere mensen snijdt het nog altijd diep in de ziel.

– “Zo vruchtbaar leek die polder, zo wezenlijk, en zo voor altijd.

‘Hier treffen ze de boeren in hun bestaan en in hun hart,’ zegt Felix.

Een brakwaterwildernis moet het worden.

Maar voor Felix was het geen wildernis, het was zijn thuis. Waaruit hij werd verdreven. Zijn kleindochter van tien schreef er ontroerd een versje over: ‘De boerderij zal nooit meer zijn zoals ze was. Alles verdwijnt in een grote plas.”‘ (Uit ‘Dit is mijn hof’)