Terug naar de ontpolderde polder, samen met natuurfotograaf Henk Knibbeler, die vandaag een expositie zou openen – maar die wordt nu door corona tegengehouden. Hij komt al ruim 40 jaar in het gebied, dat uitvoerig beschreven wordt in het boek ‘Dit is mijn hof’. De afgelopen jaren telde hij er 272 verschillende plantensoorten.
Nu staat er een hek omheen en moet de polder onder water. De pers volgt het niet meer, maar de voorbije maanden werd al een groot deel van de kleigrond afgegraven voor een enorm geulenstelsel, soms tot vijf meter diep. De nog overblijvende akkers kleuren geel van het jacobskruiskruid en wit van het distelpluis. Duizenden populieren werden al gerooid en alle huizen, schuren en stallen zijn gesloopt. De grote hoop puin in het midden is wat er rest van het vroegere fraaie jachthuis.
VERDRONKEN DORP
Alleen de ruïne van het witte landhuis aan de Scheldedijk, met de onvermijdelijke toiletcabine ernaast, mag nog even blijven staan, voor zwaluwen en vleermuizen. Wat verder is een 13 meter hoge vleermuistoren gebouwd, net op de plek waar volgens archeologen het verdronken dorp Casuwele in de middeleeuwen lag.
Er komt nog een 28 meter hoge panoramaheuvel met bovenop een 25 meter hoge uitkijktoren, zo hoog als de leeuw van Waterloo volgens de organisatoren. En natuurlijk een café-restaurant.
Opvallend is ook de draadafsluiting in het water, rond een paar broedeilandjes voor vogels, om de vossen af te schrikken. Maar naar verluidt hebben ze toch weer veel nesten leeggegeten.
GROOT SAEFTINGHE
Een bord meldt dat de Vlaamse overheid al het graafwerk op Nederlandse bodem uitvoert en betaalt, 52 miljoen euro. Een ander bord legt uit dat de ontpolderde polder moet opgaan in een uniek ecologisch gebied met slikken en schorren, het Grenspark Groot Saeftinghe.
Achter het nieuwe pompstation staat een peloton gele graafmachines paraat. Ook corona heeft ze niet tegengehouden.

Allemaal samen op de ‘iconische foto’ voor 75 jaar De Bezige Bij. De unieke, legendarische uitgeverij ontstond in 1944 uit het verzet in de oorlog. Voor de verjaardag werden alle auteurs en medewerkers, die ooit iets voor de uitgeverij betekend hebben, gefotografeerd door Stephan Vanfleteren in de bibliotheek van het Rijksmuseum in Amsterdam. Onder de titel ‘De dag kan komen’ schreef Ramsey Nasr een verjaardagsgedicht. Lees: Bezige Bij

Barre tijden voor vluchtelingen. Wie had tien jaar geleden kunnen denken dat het redden van drenkelingen ooit verboden of onmogelijk gemaakt zou worden? De Groene Amsterdammer brengt een artikel over ‘Wanneer het water breekt’, dat inzoomt op de eerste vluchtelingengolf, uit Vietnam. Aanleiding is de nominatie van het boek voor de Brusseprijs voor het beste non-fictieboek, die op 15 juni in Amsterdam wordt uitgereikt. Het blad schrijft: “De wens om mensen in nood te helpen, is universeel, zo laat zijn verhaal zien. Net als de drang om te vluchten als je leven op het spel staat. ‘Universele mensenwensen’, noemt broeder Phap het.’

Lees hier: De Groene Amsterdammer

Het boek ‘Ceci est ma ferme’, de vertaling van ‘Dit is mijn hof’, is een van de zes finalisten voor Le Prix du Livre du Réel (prijs voor het waargebeurde verhaal). Het onderwerp van het boek, de verwaarlozing en teloorgang van het platteland, is momenteel erg actueel in Frankrijk.  In de jury, die de selectie maakte, zitten onder meer Philippe Lançon, Florence Aubenas, Jean Paul Kauffmann en Olivier Weber. De prijs wordt op 11 juni uitgereikt in het Maison de la Poésie in Parijs. Hieronder de kandidaten.

Niet alleen mensen maar ook dieren moeten nu weg uit de Hedwigepolder, voor die onder water zal worden gezet. Onder meer een vroeger erkend natuurgebied van ruim 20 hectare zal worden afgegraven. De eerste fase van de ontpoldering is inmiddels afgerond en het lawaai van kettingzagen en bulldozers verstomd. De gevelde bomen gaan naar Marokko om tot kisten te worden verwerkt. De huizen die maar half afgebroken zijn mogen nog tijdelijk vleermuizen herbergen. Voor het bekende, half gesloopte landhuis aan de dijk hangt nu een bord aan het hek: “Dieren krijgen tijd om nieuw leefgebied te zoeken”. Maar na de zomer gaat de schop in de grond.